Feniktycznie

dla Justyny

Ja płonę trojańskim ogniem,
zażewie bladoczerwone
rozrywa me ciało,
a ma Helena musi zginąć!

Nic po mnie nie zostanie,
nic prócz prochu sytego.
Ja co kiedyś tak kochałem,
ziemia chłonie me trzewia

I znów ja wtulony
w hadeńskie płomienie,
cisnę się przez sny
w dusz szary ocean.

A z zatracenia powstanę,
aby rzucić sie w ciemne
miłości odchłanie.

Abyś moja Psyche zawsze widziała we mnie swego jedynego Erosa

autor

konstanty działyński

Dodano: 2006-03-03 19:59:37

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie