Fikcyjne życie

Uciekłem przed złem, którego tak naprawdę nie ma,
Może to było złudzenie?
Nie wiem.
Pamiętam tylko twarz i modlitwę,
Zmawiałem ją przy ucieczce.
Chociaż do dziś mam kłębek myśli, w których się gubię,
Pamiętam cały czas tą twarz.
Była smutna.
To mnie zdziwiło.
Zło?
Smutek?
Samotność?
Może po prostu to był tłum fikcji,
Którą ja tworzę w mojej głowie?
Czemu nie potrafię rozwiązać supła?
Czy uciekając przerwę nić niepowodzeń?
Szukam rozwiązań, lecz szukając gubię ślady, po których nie mogę wrócić.
Wszystko zaczynać od początku?
Jeszcze raz?
Ktoś przerwał nić fikcji.
Czemu ja nie umiem?
Czy w moim przypadku to fikcja?
Odpowiedz.
Właśnie Ty czekam, bo wciąż mam nadzieję.
Nadzieję na uśmiech mojej duszy.
Daj wszystko co masz, a dostaniesz dwa razy więcej.
Nie zastanawiaj się, bo możesz się spóźnić.
Wtedy ucieknę i przerwę nić, która splątała się w mojej głowie.
Dziękuję, choć nie wiem czy to już.

Dla tych, którzy czasem tracą nadzieję. Po to aby zrozumieli, że czasem warto poświęcić więcej niż się ma.

autor

Kurt

Napisany: 2006-05-27 Dodano: 2006-05-27 19:38:53

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie