flogiston duszy
Dawnych liści cień
Wietrznych tęsknot spłoszone nadzieje
Skulony w gąszczu wyobraźni
mruczy…
Błysk fraktali oczu spojrzeń smutku
grawitony
Zaklęty w jednej łzy
Samotność
Ramionami skrzydeł galaktyk
Żuk słoneczności
Nad księżycowym krajobrazem duszy
Refleks zimny kwant
W superpozycji zdezorientowany
Na harfie materialności
Trwam
… zrozpaczony
Komentarze (5)
Bardzo tajemnicze metafory, można przy wierszu
pomyśleć.
A może ta przyczyna smutku jest przyziemna?
w tym smutku jednak piękno ukryte brawo:))) poz.
Smutno tu u Ciebie się zrobiło.Pozdrawiam
Smutkiem powiało... Ładne metafory.