florystyka

zaprzyjażniłem się z nasturcją,
ona podobnie oddycha
poprzez płatki swojej samotności,
mam jej tyle do powiedzenia...
ona po deszczu też płacze nad losem całego ogrodu,
jest zbyt niewinna by umierać,
a ja człowiek nie chcę myśleć o jej konaniu,
przecież żyję tak krótko
a jednak chwilę zamieniam w wieczną ikonę,
mitologiczną opowieść... i żal
że nigdy nie poznam jak żyje mój kwiat,
który bez ustanku zraszam pragnieniami,
potokiem śmiesznych i naiwnych wyobrażeń...
o wolności ... (o wonności)

autor

Bielan

Dodano: 2006-12-29 12:11:22

Ten wiersz przeczytano 922 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie