Fordanserka

Znów z losem taniec zaczynam
unoszę się lekko na palcach,
gdy mocno w ramionach mnie trzyma,
doczesność pierwszego gra walca.

Z ufnością wpatruję się w oczy,
uśmiechem troszeczkę nieśmiałym
zjednuję; do tanga wnet prosi,
przeczuwam, że zechce wziąć całość.

Przepadam na amen w muzyce,
w zabawie jak w śnie zapominam,
tak tańczę, jak zagra mi życie,
braw żadnych za show nie otrzymam.

A kiedy umilknie muzyka
i los mnie pod ścianą postawi,
z wdzięcznością pokłonię się życiu,
przecudnie umiało zabawić.

Tak pięknie zechciało mnie zmęczyć,
pot, czasem łzy słone wyciskać,
nurzając w najsłodszej udręce,
raz dało się szczęściem zachłysnąć.

Ostatnim występem solowym
losowi wyrażę podziękę,
nim w cieni świat przyjdzie odejść,
wytańczę, wyśpiewam moc piękna.

https://www.youtube.com/watch?v=5FcwzE1vfJY

autor

Turkusowa Anna

Napisany: 2007-01-05 Dodano: 2020-07-08 09:03:54

Ten wiersz przeczytano 1305 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie