Fotografia

Fotografia pożółkła stała zakurzona w kącie
Zauważona przypadkiem wzrok przykuwała
Pięknem osoby na niej widniejącej


Uniósł ją zdmuchnął kurz przetarł ramkę
Łza spłynęła po fotografii jak rwąca rzeka
Odkrywając twarz kobiecego piękna i zostawiając ślad
Przyjaźni jaką darzył owa kobietę


Lecz gdzieś w głębi duszy narodziły się wspomnienia
Czul jak serce zabiło mocniej a to tylko fotografia
Zakurzona pośród wielu innych jednak wzbudzała zachwyt
Bo nie przypadkiem znalazł się dziś naprzeciw niej


Widział w niej to co serce dawno temu utraciło
Rozmyślał dlaczego akurat dziś musiał ją zobaczyć
Wziąć do swej dłoni zmyć łzami kurz odnowić wspomnienia
Az zrozumiał ze co roku o tej porze kładł różę u jej stóp

Co roku o tej samej porze gdy w ogrodzie zima panuje
On dla niej po najpiękniejszy kwiat się wybiera
Każdego lutowego dziewiątego dnia łezkę uroni
Zrywając ten piękny kwiat miłości szczerości pożądania



Wiec wybrał się do ogrodu różanego odszukać cudowny kwiat
Pomiędzy ogromnymi śniegami znalazł stała zmarznięta jedyna
Zerwał różę okryta białą szatą mroźnego puchu przytulił do siebie
Do chwili gdy ukazała cale piękno tego wspaniałego kwiatu



Położył różę pod ramką i znów łezkę tęsknoty uronił
Jak wiele serca mógłby dać by osobiście ją jej wręczyć
Położył popatrzył na zdjęcie i pomyślał życzenie
Aby w sercu zawsze miłość miała uśmiech łamiący najtwardsze lody
By swoja obecnością każdemu radość dawała

autor

jano73

Napisany: 2012-02-09 Dodano: 2012-02-10 21:04:35

Ten wiersz przeczytano 404 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie