FURTKA

Przed domem wielmożnych
środek płotu furtka wieńczy.
Piękna, zdobna i bogata,
gdy ruszona dzwonkiem dźwięczy.

Każdy przechodzący obok,
nie mógł zaspokoić wzroku.
Stał, podziwiał i wychwalał,
przód i każdy szczegół z boku.

Gładkość szlifu, finezyjność,
furtka bowiem ta drewniana,
precyzyjnie niebywale,
z kunsztem wielkim wykonana.

Ale cóż, że ona sama
tak przepiękna, cała zdobna,
kiedy niczym drzazga w oku,
tkwi w niej klamka niewygodna.

Klamka jednak chociaż gniecie,
nie jedynym jest zmartwieniem.
Skobel, co się wierci pod nią,
ten prawdziwym utrapieniem.

W bok uwiera, zaśniedziały,
nie pasuje do całości.
I zgrzytając zardzewiały,
furtkę skobel szpetny złości.

Chcąc się pozbyć towarzystwa,
dumna furtka z swej urody,
życie obu w koszmar zmienia
odrzucając gesty zgody.

Przepełniła czarę jadu
dokuczając obelgami.
Klamka choć mosiężna, mocna,
to rdzawymi zlana łzami.

Skobel zamilkł od sarkazmów.
Zamknął się zupełnie w sobie.
Tak się zaciął niebywale,
ani drgnie na strony obie.

Przestał służyć ze zgryzoty,
więc gdy nocą wiatr się zerwał,
furtką trzaskał przeraźliwie,
aż zawiasy jej oderwał.

Teraz leży potrzaskana
tuż pod piecem, razem z miałem.
Czynów własnych jest ofiarą,
była cudem jest opałem.

autor

krzepkaDulcynea

Dodano: 2012-11-07 10:29:07

Ten wiersz przeczytano 3385 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie