Gabriel

Stanął w blasku przy mym łóżku
Patrzył na mnie niebieskimi oczyma
Uśmiech z jego ust nie znikał
A w pościeli ja - bezbronna dziewczyna

Piękny w swym przeraźliwym blasku
Jak król w swym czarnym królestwie
Pan i władca swego pragnienia
A poniżej ja - pusta w swym ubóstwie

Jak w tańcu delikatnie zbliżył się
Jego oddech zimny, skóra srebrzyście blada
Sprawne i chłodne dłonie, czarne włosy
A ja przy nim - przeraźliwie słaba

Spojrzał mi w oczy, pogładził po włosach
Na ustach pocałunek złożył, milczałam zdziwiona
Delikatnie do szyi przylgnął spragniony
A ja taka słaba - wziął mnie w ramiona

"Pij, pij skarbie" - szepnął ledwo słyszalnie
Jego rozcięty nadgarstek przy mych ustach
Nowe życie w moim ciele rozlewało się
A przy mnie Książę Nocy z urodą bóstwa

Zostawił mnie samą z mym bólem w łóżku
Moim ciałem Śmierć się zaopiekowała
On stanął przy oknie ze wzrokiem odległym
A ja przestawałam być niewinna i słaba

"Zwą mnie Gabriel" szepnął jakby sam do siebie
"Coż za ironia losu, Aniele" - odpowiedziałam
Zerknął nieznacznie w moją stronę
Jego wyniosły chłód od razu pokochałam...

autor

Dama Pik

Napisany: 2005-03-29 Dodano: 2005-04-25 15:33:56

Ten wiersz przeczytano 805 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie