Garść srebrników

Nie ma już we mnie niczego , co chciałbym ofiarować Tobie , to co dziś usłyszałem czuję się jak sprzedany człowiek
Jaka jesteś naprawdę , ile sprzeczności w Tobie , jednego tylko pojąć nie umiem ,czym
zasłużyłem na to sobie

Tak niewiele czasu upłynęło, Ty jesteś inna niż chwilę temu ,tak niewiele spotkań się odbyło a ja nie wiem czemu
Gdy duszy już nie masz i ciało Ci tylko pozostało, ile jest ono warte ,dużo czy też mało
Gdy oddasz za grosze , za garść srebrników nikczemnych sprzedaż swoje ideały, proszę oszczędź mi monolog słów cały

Szukam w pamięci swojej zdarzeń podobnych tobie i ze zdziwieniem duszy odnaleźć ich nie mogę
Uczynki w pośpiechu zrodzone ,by zaspokoić swe żądze jeszcze nikomu na dobre nie wyszły tym bardziej za pieniądze
Gdy poniewczasie przyjdzie opamiętanie ,rozum nad resztą ciała obejmie kontrolę ,czy będę na tyle mądry i z tego się wyzwolę

autor

schadel

Dodano: 2007-01-10 12:53:52

Ten wiersz przeczytano 622 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie