Gatunki inwazyjne
Wiersz właściwie nie posiada żadnych walorów artystycznych, może jednak chociaż jego przesłanie kogoś zainteresuje. Zapraszam do poczytania:))
Już od lat wielu publikatory
przekazują nam mądre wywody
o inwazyjnych gatunkach w Polsce
czyli aneksji w świecie przyrody
Raki, jenoty, norki i stonki,
barszcz Sosnowskiego, żółwie i szopy
szczerząc swe paszcze, lub zarastając
na podbój ruszyły Europy.
Miejscowych raków już prawie nie ma.
Ptaków i płazów co rok ubywa,
gdyż zło wciąż mnoży się na potęgę
i coraz większy teren zdobywa.
By uratować pozostałości
podjęto bardzo stanowcze kroki.
Łapie się, niszczy, albo przepędza
podłe szkodniki gdzieś w świat szeroki.
Ale nie tylko obce zwierzęta,
oraz rośliny niszczą co nasze.
Również idee i obyczaje
swe chłodne obnażyły pałasze.
Kiedyś prezenty święty Mikołaj
roznosił dzieciom w stroju biskupa.
Dziś skrzat w czerwonych portkach wór
dźwiga,
a wraz z nim Rudolf i elfów kupa.
A gdzie kolędy, a gdzie zapusty.
Noc świętojańska, opłatek biały.
Procesja święta ,oraz wspomnienie
tych co za wolność życie oddali.
Tu jakieś dynie, tam znów serduszka,
marsze dewiantów robiących chryję
też zarastają naszą tradycję,
która gdzieś w sercu głęboko żyje,
Jak jej zabraknie, to kim będziemy?
Budyniem o multi kulti smaku?
Wiotką wstążeczką która się buja
na jakiejś palmie, lub innym krzaku.
By uratować to co zostało,
co tli się jeszcze przodków
wspomnieniem,
trzeba te gatunki inwazyjne
wypalić z serca gorącym płomieniem.
Znając realia nie liczę na duży poklask, gdyż w końcu gatunki inwazyjne zrobiły już co swoje. Pozdrawiam z gminnym uśmiechem:)))
Gminny Poeta
Komentarze (144)
Większość katolickich zwyczajów i tradycji jest obrazą
Boga i współgra ze światem. Ale szkoda czasu na
tłumaczenie.
Roxi trochę nie fair z tym odniesieniem do katolickiej
miłości bliźniego. Piszę tu o wypaleniu w swoim sercu.
Twoje serce to Twoja sprawa i jeśli zostało ono już
zainfekowane obcymi wartościami i uważasz że to cacy
to nic nie poradzę. Kocham Cię taką jaka jesteś choć
prawdę mówiąc jest to uczucie z nutką smutku.
Pozdrawiam z uśmiechem:)))
To prawda Anno, tylko tutaj to jakby każdy ma swój
rozum, który też ewoluuje i miejmy nadzieję, że
konsumpcja( bo to ona jest czynnikiem decydującym) nie
będzie priorytetem.
Niech sobie nowe egzystuje, bo to nieuniknione
(komercja, na którą dajemy się nabierać jak na lep),
ale smutne jest to, że czuć pogardę dla tradycji.
Ostatnia strofa oddaje całkowicie "katolicką" miłość
bliźniego, nie myślisz tak jak ja - stos.
Co jest złego w tym, że ludzie mają frajdę z dyni czy
z serduszek. Nie wypierają one jednak świąt Bożego
Narodzenia, Mikołaja czy Wielkanocy. Po prostu
koegzystują ze sobą. Nie muszę wierzyć w Światowida by
cieszyć się z puszczania wianków na wodzie. Gminny
Poeto świat idzie do przodu, młodzi chcą kreować swoją
rzeczywistość po swojemu, nie są tacy jak 40 lat temu
i n ie wymagajmy tego od nich. Co nie oznacza, żeby
nie kultywować naszych polskich obyczajów i tradycji.
A to już rozmowa na temat wychowania i poszanowania
historii i tradycji, głównie w w naszych domach,
później szkołach.
Przykre to: coraz częsciej slyszymy otwarcie z ust
"inwazji", ze "to jest wojna!" - Nie chodzio poznanie
nowego, nie chodzi o dysputę o wartosciach - dla
refleksji, poznania, udoskonalenia: często chodzi o
inwazyjne wyniszczenie.
Przykre to:(
tak Sławku
wszystko zanika
przyroda
zwierzęta
i ptaki
nawet tradycja
przecieka
między palcami
z nią obyczaje
poglądy
sposoby myślenia
niedługo
i my zginiemy
bo nie zostanie w nas
nic z człowieka
miłej niedzieli:)
Niestety wszystko przemija, dobra i zła chwila. Nowe
zwyczaje się panoszą, tradycję wypierają - ponoć
nowoczesność wnoszą. My też się zmieniamy za
ulepszającymi nowinkami podążamy. Pozdrawiam
serdecznie:)
U mnie pod pod białym obrusem siano było- na Wigilii.
Święty Mikołaj też.
Wiersz ma walory artystyczne.
To co było tradycją zanika, staje się śmieszne i
nieważne.
Wiersz ma walory artystyczne.
Za skromność plus i za przekaz.
I za inspirację wierszem "Andrzejki", bo chyba tak
jest.
(jeśli się mylę- przepraszam)