Gdy budzę Cię rano

Stąpając po rosie wczesnym brzaskiem
Nosiłem się z zamiarem samym jeszcze
By pokolorować jej pąki wody srebrnie
I przynieść Ci do łóżka, po śniadaniu
Jako deser

By dać choć okruch bezpieczeństwa
W nocy okrywam skrawki Twego nagiego ciała
Padający na nie uśmiech księżyca
Czyniący Cię jeszcze piękniejszą

Budząc Cię rano zjawą pocałunku
Odgarniając włosy z czoła delikatnie, z nadzieją
Byś, któregoś dnia została na zawsze
Rozświetlając moje smutne dotąd życie

Blask gdy bije we mnie piękno
Twego lica, dłoni, powiek
Przypruszonych tymi ślicznymi piegami
I gdy pocałunek poranny mi oddajesz

Chcę się zawsze tak budzić przy Tobie

Choć czasami będą chmury
Pojawi się czasem złowrogi cień
Przyniosę Ci z porannym deszczem
Tęczą ubarwiony promyk słońca
I szepnę do ucha, tak jak lubisz:

Kocham Cię

autor

zatracenie

Napisany: 2007-08-23 Dodano: 2007-09-05 00:21:21

Ten wiersz przeczytano 3010 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie