Gdy Ciebie nie ma, Ojcze...

Z tomiku: „Geometria hedonisty, czyli lepsza perspektywa…”

Kościół nie był Tobą,
bo to Ty byłeś kościołem…

Teraz gdy już Ciebie, Ojcze, nie ma,
moja wiara chwieje się na krawędzi

I z każdą kolejną minutą życia
przestaję wierzyć w świat bez Ciebie…


Jakże Cię kocham, ogromnie szanuję,
podziwiam za siłę i umiejętność walki o świat

Chciałabym podziękować za miłość,
którą we mnie przez te lata wpoiłeś,

lecz, obawiam się, że nie mam już na to szans…

Pozwól łzom mym płynąć bezkarnie,
gdy tylko słyszę głos Twój dźwięczny,
gdy pomyślę żeś Ty kochał mnie,
że na zawsze będziesz WIECZNY…

"Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi! Tej ziemi!" Jan Paweł II

autor

Natalka (Everytime)

Napisany: 2005-04-05 Dodano: 2005-04-05 20:40:44

Ten wiersz przeczytano 552 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie