Gdy miłość odchodzi. Proza.

Kochani, wszystkim Wam: zdrowych i szczęśliwych dni w Nowym Roku :)

Nadeszła noc. Księżyc zamknął się szczelnie w swojej komorze, zapuszczając gęstą zasłonę z chmur. Zimne, niegościnne bezksiężycowe noce sprzyjały temu, by
wspominać. W pamięci odżywały zarówno przyjemne, jak i przykre chwile. Miała wtedy wrażenie, jakby stała pośrodku mostu między przeszłością ,a teraźniejszością. Chciałaby dotrzeć na drugi brzeg, jednocześnie bojąc się, że zbyt daleko oddali się od tego
pierwszego. Raz po raz rześki powiew, wzbudzony nadzieją, niósł tryumfalnie ducha ku przystani, by po chwili
przeciwny wiatr wiejący od lądu odpychał to złudzenie. Uczucia te były niepokojące, ciałem wstrząsał dreszcz.
Czuła się wtedy, jak dziki , oszalały ptak, łamiący własne pióra, miotając się w sieci. Ciągle, całe jej serce było jego, choć los odsuwał ich od siebie na zawsze. Nie telefonowali do siebie, gdyż oboje wiedzieli, że wtedy byłoby im jeszcze trudniej. Byłoby okropne słyszeć umiłowany głos, a potem odłożyć słuchawkę. Drążył ją jednak nieustanny smutek, chwilami prawdziwy szał tęsknoty. Twarz jej zaczęła przypominać zgaszoną
lampę, czekającą, by ją ktoś znowu zapalił. O świcie, gdy noc odchodziła i nastał pogodny, cichutki poranek,
bardzo mroźny i z wygwieżdżonym niebem, zasnęła niczym kamień rzucony do stawu.

" W życiu jak w powieści, wszystko zatacza koło" Paul Cook
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2013-01-04 Dodano: 2013-01-04 18:10:32

Ten wiersz przeczytano 1265 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie