Gdy pajęczyna Weny ciszą mnie...

 
Wena – to ,,motak” z którego się odwija sznurek nanizany wyobraźnią
inaczej – jest dla mnie częścią świata w którym oddycham
Kiedy dotyka mnie, zamieniam się w wehikuł
który po szynach wyobraźni raz pędzi innym razem
śpiewa jak strach na wróble, fruwając rękawami na wietrze

Najczęściej jednak dla mnie jest oratorem stojącym na krawędzi
nieznanego, niewiedzy i zdziwieniem  uduchowionego dziecka
Po omacku i w ciemnością poznawanie dotykiem kształtu świata
i jego wszechobecnego piękna okrytego kołdrą bluźnierca
 
Gdy spośród kłębowiska myśli zaczyna sie wyłaniać promień
światłem gaszę ciemność, rozświetlam drogę po której idę
Gdy już na nie stąpam, nie błądzę, a szukam piękna i znajduję
w kłosie z którego wysypuje się ziarno życia i miłości
 
Ze wszech miar a czynie to najczęściej, dotykam piękna
jakim jest ona rodzicielka, matka, piękna kobieta
Ją podnoszę na piedestał i wynoszę na ołtarze
bo z nią i obok o pięknej miłości marzę
 
Obiema rękoma dotykam sfer intymności i klawiszy
którymi wystukuje melodie i pieśni nostalgicznej miłości
Jestem w objęciu weny nieporadnym pacholęciem
kamyczkami życia, strzelam procą w barwne szczęście

Autor:slonzok
Bolesław Zaja
Poetazeslaska.com

autor

slonzok

Napisany: 2016-02-07 Dodano: 2016-02-07 07:37:28

Ten wiersz przeczytano 595 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Monolog Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie