Gdy przyjdą Białe Anioły

"Co śmierć wykosi, miłość posieje, i to jest życie." Henryk Sienkiewicz

Gdy przyjdą Białe Anioły,
I porwą duszę zmęczoną,
Zostawią na ziemi smutek,
Rodzinę żalem pogrążoną.
Nie płacz niebo,
Złocistych kropel deszczem,
Przecież kiedyś, na końcu świata,
Spotkamy się wszyscy jeszcze.
I choć czas będzie mijał,
A łzy nie będą wysychały,
Pomyślcie, że tam jest szczęśliwy,
Tamten świat jest wspaniały.
Nie ma już bólu,
Nie ma łez i cierpienia,
Jest tylko wielkie ciepło,
Co wszystko opromienia.
Są zielone łąki,
Kwiaty pięknie kwitnące,
Niebo błękitem oblane,
Wszystko blaskiem lśniące.
Stąpa On teraz,
Po tych polach zielonych,
Zdrowy i szczęśliwy,
Wśród wszystkich wywyższonych.
Zostawił tu na ziemi,
Tylu ludzi oddanych,
Żonę, dzieci, rodziców,
Tak bardzo ukochanych.
I będzie o Was pamiętał,
Zawsze czuwał w potrzebie,
Kochał wciąż niezmiennie,
Orędował w niebie.
I choć myśl przychodzi,
Że nadziei już nie ma,
Ona nigdy nie znika,
Nam żyć dalej trzeba.

Aniołowie Wielcy,
Wszyscy Święci w niebie,
Otwórzcie wrota raju,
Przyjmijcie Go do siebie!

I nie płacz już niebo,
Złotych kropel deszczem,
Przecież kiedyś, na końcu świata,
Spotkamy się wszyscy jeszcze...

Ś.P. Panu Henrykowi Kłakowi..

autor

Biscaya

Napisany: 2009-08-27 Dodano: 2009-08-27 12:34:55

Ten wiersz przeczytano 752 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie