gdy się nie mieści

Jedna Pani przecudnej urody,miała drobny ciała feler,
który stale ją dołował i smucił ją wielce.
Tak skromnie natura Panią w dole obdarzyła,
że dała jej wąską szparkę,na skrzydło motyla.
Wielu rad Pani słuchała, wszystkie stosowała.
Lecz szparka jak szparka ciągle była mała.
Aż pewnego razu Pan się napatoczył,
i przepiękną Panią sobą zauroczył.
Pan również miał drobny feler, jednak nieco inny,
Mały nie był, i był zwinny, lecz nieśmiały bardzo.
I gdy tylko coś zaczynał nie szło mu to bardzo.
Lecz tym razem sam się zaparł i na nic nie zważał.
Gatki ściągnął i pytona Panience pokazał.
Ona wrzasła przerażona, nieszczęśliwa wielce,
bo pragnęła bardzo Pana, poczuć w sobie wreszcie.
Ale przecież nie raz jeden z małym próbowała,
i za każdym razem szparka się nie dała.
Pan nie wiele myśląc, zabrał się do pracy,
Głaskał, pieścił i całował całość Pani ciała.
Zapachem się rozkoszował, ciepłotą dotyku.
Słówek pięknych i czułości Pani nie żałował.
I gdy wreszcie pytona do szparki przyłożył,
nawet nie zobaczył gdy do końca włożył.
Pani wierzyć wszak nie chciała, że to nie są czary,
jak się wcisnął taki pyton do jej wąskiej szpary?
Nie chciała wypuścić Pana, z pomiędzy nóg swoich.
Bardzo, bardzo się starała, pytona oswoić :)
Długo razem się bawili, czule i dokładnie,
ku radości obopulnej, pięknej i zabawnej.
Z historii tej morał płynie,
prosty bardzo taki, aby węża, w szparkę zmieścić,
wpierw trzeba wytrwale oraz długo no i z taktem,
szparki właścicielkę dokładnie wypieścić.

autor

miki2611

Napisany: 2016-05-14 Dodano: 2016-05-14 08:19:09

Ten wiersz przeczytano 943 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Wesoły Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie