Gdy Stajemy Na Rozdrożu

Zjada mnie codzienność
Nuda żywota
Nic istnienia…

Brakuje mi świeżych doznań…

Dusza uciekła już
Z tego psychodelicznego świata
Z ciała postrzępionego przez codzienność,
Ratując się przed zagładą,
Autodestrukcją…

Patrzę w Cień
I widzę:

Siebie, siedzącego przy śmietniku,
Żebrzącego o kilka monet,
W starych, poniszczonych ubraniach,
Z butelką taniego wina w ręce…

Spoglądam w Światło
I widzę:

Siebie, jako właściciela
Wielkiej korporacji
W drogim włoskim garniturze,
Ze szklanką whisky w dłoni…

Co wybrać?
Światłość, czy Cień?

Gdzie nie wedrze się kłamstwo?
Gdzie zachowam Siebie?

Wszystko to w moich już rękach...

autor

Morrison

Dodano: 2006-01-09 00:19:18

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie