Gdy zadzwonił

Gdy zadzwonił i powiedział: „zaraz wpadnę”,
Przystroiłam się w te rzeczy z szafy na dnie,
I czekałam drżąc cząsteczką każdą ciała -
Chciałam tego, czegom wcześniej chcieć nie chciała.

Niecierpliwie chwytam w piersi wdech głęboki,
Już za chwilę będę słyszeć jego kroki,
Drzwi uchylę - on wyłoni się zza frezji,
I uniesień pierwszych żar połączy mnie z nim.

Na komódce dwie świeczuszki zrobią nastrój,
Dwa kieliszki już gotowe do toastu,
No i ja, zarumieniona, młynka kręcę,
Krągłe biodra, rącze usta, lepkie ręce.

Przyszedł wreszcie, zaczął mówić o pogodzie,
Pomyślałam: „dziś nie może być jak co dzień”,
Więc się prężę i poddaję bardzo czule,
Żeby wiedział, że ja dzisiaj chcę mu ulec.

A on siedzi jak gołębie na pomnikach,
Nie obejmie i nie dotknie się stanika,
Nie wspomniawszy, że tak powiem, o kibici,
Za kolano i powyżej też nie chwyci.

Wreszcie przylgnął do mnie, w końcu się odważył,
Już poczułam szybki oddech na swej twarzy,
Przełknął ślinę i zapytał szeptem gładkim:
„Nie zostało ci od wczoraj coś sałatki?”

autor

kawa bez cukru

Dodano: 2006-11-24 18:52:33

Ten wiersz przeczytano 826 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie