Gdybyś wyszła ze wspomnień na...

Gdyby przestrzeń przymknęła oczy
na przypisane jej stałe fizyczne
i dała szansę naszym stopom,
chodzić po tej samej trawie,
to zabrałbym cię do kolebki wielkiej rzeki,
przy której rosły mury imperiów.
Tam połączyłoby nas zdumienie,
w jakiej ciszy rodzi się wspaniałe.

W miejscu, gdzie natura ma delikatną skórę,
usnęłyby przekładnie naręcznych zegarków,
aby żadna społeczna powinność nie rozpraszała
poszukiwań strużek drążących zlęknione dusze
i czyszcząc ich koryta z osiadłego niepokoju,
pozwolić źródłu przywrócić przejrzystość;

ach, i o miłości śpiewałbym drobnymi gestami.

autor

valanthil

Napisany: 2019-06-15 Dodano: 2019-06-15 13:08:35

Ten wiersz przeczytano 1076 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie