Głęboka znieczulica

Jesień ...
właściwie to początek zimy,
kolejny rok ...
moja dzielnica, miejsce mojej egzystencji,
wegetacji ...

Wieczór ...
szklana rzeczywistość,
czas, w którym
następują nieodwracalne zmiany w mojej psychice,
czas pieniędzy i układów ...

Wieczór ...
dla mnie początek dnia, początek walki,
walki z samym sobą,
walki o byt o szacunek „kolegów” ...
... jeżeli chcę być lubianym,
szanowanym, potrzebuję wsparcia otoczenia,
muszę płacić, w taki czy inny sposób ...
Moja osobowość, moje miejsce
i życzliwość „kolegów”
wszystko kosztuje, nie ma nic za darmo ...

Mój świat
to miejsce obłudy i zakłamania,
to miejsce gdzie uczę się jak nienawidzić,
gdzie uczę się pogardy,
gdzie staję się zwierzęciem ...
... to miejsce gdzie zapominam o tym co naprawdę ważne ...

Każdego dnia, każdej nocy
Przegrywam z systemem, w którym żyję ...
Przegrywam bo nie mam siana,
Nie mam nic czego oni by nie mieli,
Nie mam nic czym mógłbym zaimponować ...

Jesień ...
Właściwie to początek zimy ...
Moja dzielnica ... moje życie ...
... nieustająca walka o normalność, walka z czasem,
mój osobisty pojedynek ze światem ...

„Wiersz ten dedykuje wszystkim tym, którzy jeszcze zachowali chociaż resztki samych siebie, którzy jeszcze nie podporządkowali się temu wszystkiemu, a także tym, którzy już przegrali swoją walkę... i odeszli ...”

autor

Archanioł78

Dodano: 2004-11-29 23:32:28

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie