o glinie

Roztargnione wierzby szumiały
srebrem ciężkim,
kiedy przyszła na świat,
atrament czarny wypalał zachwyt
na papirusie tysiącem jaśminu barw.

W ciszy chłopskiej chaty, na boso,
stała w świecach trzasku, jak anioł nocą,
z wiankiem rumianków na głowie,
– Afrodyty córa – szeptali dziadkowie.

Zlękli się ludzie, zlękli, że minie,
że czas nie podaruje tej pięknej dziewczynie.
I jak zatrzymać Cię, Tyś taka ulotna,
choć piór Ci brak, jesteś boska!

Noc jej z rzęs wyczesywała hebanowe korale,
dzień plótł rdzawe warkocze z soczewicy,
a słońce gasło u jej stóp
i wszywało promienie w cyklamenowe piersi dziewicy.

Pana z dworu zawołali
– bierzcie ją ona przecie Anioł biały...

Wnet do chłopskich drzwi zastukał,
spojrzał w szafirowe oczy
i zastygł, skamieniał,
bo w nich szumiała haniebna pustka,
próżno tam nieba szukał...

Goryczą dziką krzyczał zraniony:
„Bierzcie ją chamy, bierzcie ją chamy,
ona z gliny, z gliny dziewka
i co z tego, że jest piękna?!”.

autor

LenaLaut

Napisany: 2007-12-06 Dodano: 2008-01-06 00:02:00

Ten wiersz przeczytano 1041 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka O brzydocie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie