GŁÓD DUSZY
Nie potrafię zapomnieć, czuje się rozbita jak porcelanowy słonik.Życie to pasmo niespodzianek-nie koniecznie dobrych ale wierzę że można kogoś kochać zawsze bez względu na sytuacje.
W twoje myśli wsłuchana
przytulam wspomnienia
ciepło okrywam chustą nadziei
pustka w sercu
gdzieś tam na skraju urwiska
rozkołysane myśli
połamane wiatrem
przeszywający głód duszy
pragnienia przeszłości
wspomnienia na dnie kryształowej kuli
pięknej zagubionej w czasie.
Komentarze (6)
Tęsknota zawsze boli.. samotność rozdziera duszę..
jesień to czas najgorszy, najwięcej w niej
melancholii.. przynajmniej ja tak odczuwam.
wzruszasz i dotykasz chłodna samotnością - otwórz oczy
w oddali nadzieja
Te wspomnienia i pragnienia, jaki ból dla duszy, która
nie umie zapomnieć.
Bardzo smutne.
Pozdrawiam:)
Smutny wiersz ale bardzo wzrusza. Pozdrawiam!
Czwarty wers burzy spójność całości, gubi się podmiot.
Popraw szybciutko wierzę. Choć to smutny wiersz ale
piękny jest.