Głosy i gwiazdy

Witaj
Nie zabiorę ci jednej zwrotki, zabiorę cały wiersz,
urzekłaś mnie delikatnością wyrazu i chyba nie tylko
mnie. Zawsze wiedziałam, że potrafisz pisać wiersze.
Cudnie trafiasz do serca czytelnika, moje poruszyłaś
do głębi. Są tacy co mówią, że mam serce z kamienia,
spowodowałaś, że drgnęło, no, no.
Pozdrawiam. Ela.

Ładny, wiersz egzystencjalny,
najbardziej podoba mi się delikatność frazy z
paluszkami.
Pozdrawiam Halinko :)

Czyta mi się jak kołysankę z tym, że
na więcej niż jedną noc. Podoba mi się. Ostatni wers
jak dla mnie istotny
,szept twój trzymać, - pamiętać o tobie (oczywiście
jeśli dobrze czytam:).

Pozdrawiam:)

Acha, Cii_sza jest fajne:)

Czytając Twój wiersz poczułam się lekko. Zwiewnie.
Pięknie!

Tadeuszu - dziękuję. Pomyslę.

Demono, ciesze się, że wiersz spowodował tego rodzaju
przemyslenia.
Bardzo mi miło Cię czytać.

tak, to prawda marcepani - to nie jest mój najlepszy
wiersz:)
Gabrielu, nie do końca rozumiem Twoją wypowiedź, ale
tak profilaktycznie, powiem - we mnie nienawiści nie
ma. Nie znam tego uczucia. Naprawdę.

*prowadzisz

Niebanalnie podchodzisz temat, ale czytałam lepsze
Twoje wiersze... (wypadłam z rytmu w drugiej zwrotce).

"Kro Lodu, widzę, że chcesz ze mną pogadać."

- gadać ja też (dziwne) muszę czasem z Tobą pogadać
Twoja wypowiedź wielowarstwowa i mnie osobiście
przejmuje uczuciem zrozumienia co mnie kaleczy w
niezwykle wysublimowany sposób zadaję przerażenie -
cokolwiek to znaczy.

wiersz będzie...

kwiaty nienawiści
nie kwitną na czarno
są barwne kuszące

chłostane cierpieniem
spływają krwią niewinności
otwierając bramę wieczności

zadaj im zniszcz ich
- WSZYSTKICH
wyznawco kultu wiary

w zagładę rodzaju ludzkiego
to pasożyty żerujące
na naszych umysłach

z mózgiem wypełnionym
cyjanospojrzeniem
podążam w środek nocy

kwitnę w niej nienawiścią - spełnieniem
- chociaż raz zarżnąć
wyjątkowo spokojnego uczuciowo

mieczem wbijam w serce miłości


Abyś Pani czuła radość z zadawania "rozkoszy"

Pięknie to napisałaś Ci-szo. Już
dwa pierwsze wersy tworzą
niepowtarzalny nastrój wiersza
pogłębiony w kolejnych strofach
i zakończony tajemniczą puentą.
Zastanawiam się tylko, czy jest
konieczny ostatni wers.
Serdeczności:}

Istnieje tyle możliwości interpretacji ile dźwięków.
Mam tutaj na myśli nie tylko te zauważalne, zapisane
ale i te zaledwie słyszalne jak szum liścia
spadającego z drzewa. Od początku istnienia jesteśmy
zafascynowani tym co poza zasięgiem dotyku, wzroku,
pojmowania. Gwiazdy na firmamencie dla jednych
natchnieniem dla innych nauką ścisłą. Wiemy, że ciało
ma swój określony początek i koniec, stając się
częścią kosmosu w zmienionej formie. Tylko dusza
(zakładając, że istnieje) z nią jest już zupełnie
inaczej, mamy tutaj ogromne pole do manewru w
interpretacji. Czy jak dźwięk unosi się, a może
powraca do pierwotnego miejsca, z którego wzięła
początek lub przybrała nowe ciało by istnieć w
kolejnym wcieleniu. Byc może stanie nirwany istnieje
w nieskończoności, a może jest szeptem w szuwarach lub
zagubionym dźwiękiem w kosmicznej przestrzeni.To temat
wciąż otwarty. Cii_sza twoj wiersz wywołał u mnie
wodospad myśli, wiec mam nadzieje, że wybaczysz mi ten
słowotok. Serdecznosci.

bardzo jest melodyjny, taki zwiewny.

dziękuję bardzo:)

To pisałem ja....

;)