Głowa mała

Myśli wędrują w mojej głowie
wytyczonymi szlakami,
poprawność jak w zegarku...
oczy są weneckimi lustrami.

Obserwacja rozpoczęta, adoracja myśli,
lepsze są na górnej półce:
gorsze są cenzurowane
i at acta odkładane.

Przez korę mózgową droga przebiega,
okolice uszu głośny szum zakłóca:
chleba! Chcemy chleba!
I pracy ( ktoś nieśmiało krzyczy).

Transparenty łopocą na wietrze,
z ludzi uchodzi ostatnie powietrze,
pomimo, że wszyscy są Polakami,
niektórzy dla innych są tylko gnidami.

Chcąc być nawet obojętnym...
lecz kultura nakazuje -
nie szkodź, skoro nie pomagasz,
lud - czy dobry, czy zły - zawsze wariuje.

autor

karl

Dodano: 2012-07-21 14:34:45

Ten wiersz przeczytano 581 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie