Głupota nie boli, część czwarta...

Wiara, wiara, wiara...

Podobno wiara góry przenosi,
Jednak nie może na duchu podnosić,
Co z tego, że wierzę, kiedy mój smutek,
Jest większy niż wiara, powiadam z wyrzutem.

A jednak wierzę, bo zawsze jest iskra,
I wierzył będę, póki jest bliska,
Gdy się oddali, zostanę już sam,
O szczęście toczy się ta wielka gra...

O jego szczęście i jego radość,
Na razie jednak wypada blado,
W tej walce niestety, niestety przegrywa,
Za walkę tę jednak, wciąż go podziwiam...

O swoją przyszłość powalczyć musi,
W przód musi patrzeć, bo będzie się dusił,
Spojrzenie w tył to będzie błąd,
Bo wróci znów na drogę złą...

Nie może się obwiniać, musi głowę podnieść,
Żeby mieć szansę, musi siły dowieść,
Pozdrawiam serdecznie, wracaj do zdrowia,
Lecz wicher szczęścia jeszcze nie powiał...

Nadzieja, nadzieja, nadzieja...

autor

Clarc

Napisany: 2008-06-29 Dodano: 2008-06-29 16:30:49

Ten wiersz przeczytano 695 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie