Gniew i absurd

To bardzo absurdalne. Fanów Gombrowicza zachęcam, przeciętniaków odganiam :)

Spłoniesz na stosie
Zobaczysz! Zobaczysz!
Ty się nie śmiej
Już podkładam ogień
Co się śmiejesz?
Drwisz?
Ze mnie drwisz?

Spłoniesz!

Co się śmiejesz?
Jak głupi się śmiejesz!
Co ci jest?
Wariat?
Spłonie na stosie
Za swoją wolność
Tak, tak

Spłoniesz!

Słyszałeś?
Co się ryjesz?
Aż ze śmiechu
Łzy ci ciekną
A może to one
Może długo spodziewane
Łzy strachu?

Spłoniesz!

Jednak łzy
Wariackiego śmiechu
Twojego tubalnego
Nie zrobisz przyjemności
Oprawcy
Chamskie, wiesz?
Ale spokojnie

Spłoniesz!

Nawet jak się będziesz
Śmiał drwił
Nawet jak ze śmiechu
Płakał będziesz
Łzy nie zwilżą
Stosu pod tobą
Więc

Spłoniesz!

-Nie spłonę!
-Dlaczego?
-Bo to pomyłka...
-A, dlatego pan szanowny się śmieje?
-Dlatego... bo ja wolny nawet nie jestem... za wolność spłonę?! Ha! To dobre!
-A to ja przepraszam, wypuszczam i idę podkładać ogień pod winnych.
-Musiałbyś świat spalić, a potem i tak się okarze, że błąd, pomyłka i pomarańcz, pompka, grzejnik, gniew i absurd!

autor

Szrajberka

Dodano: 2005-09-16 19:44:14

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie