Godność nie bycia człowiekiem

Natchnieniem w oku i nozdrzem palącym,
Arabiczku sułtańskich orszaków,
Kipisz życiem, rozbujany, jak wicher zebrany
Mając kształty swych planów.

Tak dumny, kopyta gniewnie podnosisz,
Cień Twój tańczy, szafirowa struga,
Ziemia spod nóg, niebo z nad grzyw
Słońce niespokojnie mruga

Każdy Twój ruch, każda w oku iskierka
I liść grzywy odrzucany z czoła
Miłość do wiatrów płowych powiewu,
I bezkres przestrzeni wciąż woła.

Zryw kopyt do przodu, trzasnął piorun wolności
Chcesz znów spod orlich gniazd iść przodem
Nosisz godność nie bycia człowiekiem!
Teraz z wodą rwącą pędzisz szalonym galopem.

autor

Jednorogini

Dodano: 2005-04-08 15:18:15

Ten wiersz przeczytano 490 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Obrazkowy Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie