Goniła wiatr...

Wciąż goni wiatr, rozkłada marzeń skrzydła
Zraniona, zrozpaczona jak diablica zbrzydła,
W duszy poszarpanej czuje nienawiść.
Jej umysłem rządzi zawiść...

Kiedyś było inaczej, wesoło układała usta...
Teraz czuje się jak pestka - w środku całkiem pusta.
Udręczenia smak zna doskonale

Nie zapomina, ma w pamięci stale
Pytania rozszarpują umysł bezbronny
Gdzie jest ten sens... bezstronny?
Wielka układanka... pogubione elementy

Porozrzucane po pokoju dokumenty...
Na środku klęczy ona
Ze łzami na policzkach zrozpaczona
Czy musiało tak być? Nie wie...

Na pomoc zranionej miłości w potrzebie
Dążę szybko pomóc sercu skrwawionemu
Kara i klęska śmierci uczucia winnemu!

autor

XxZłotowłosaxX

Napisany: 2008-07-03 Dodano: 2008-07-05 18:39:43

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie