w górach...

Znowu brak mi tchu,
lecz wytrwale wspinam się ku górze ,
oddychając coraz szybciej, coraz mocniej...

Serce kołacze,
zmęczone płuca,
oddycham głęboko , swieże powietrze, motyle na kwiecie.

Góry bez wątku szarości,
tutaj wene złapałam,
podziwiając zielone pagórki ,
góry... doliny...
Języka słuchając innego,
niczym gwara naturalna, prawdziwa.
Normalny świat, rozprzestrzenia swą magię,
nie to , co zabiegani w mieście , okrążeni problemami.
Oni - beztroscy.

autor

Klaaudia

Napisany: 2006-08-01 Dodano: 2006-08-01 11:59:09

Ten wiersz przeczytano 826 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie