Gorzka rzeka
Moich gorzkich łez płynie rzeka
samotności brzegi obmywa
od dawna na nich nikt nie czeka
raj miłości w dal odpływa...
Dookoła krajobraz jest smutny
bez nadziei słońca promyka
pewnie to los bardzo okrutny
do przyszłości drogi zamyka...
Brak jest już punktu odniesienia
serduszko bogate jest pustką
cień drogowskazów przeznaczenia
na wspomnienia opadłą chustą...
Nie cukierkowy, bez przyszłości
piołunem łez dzień przyprawiony
odbiciem w lustrze samotności
żywot człowieka nie spełniony...
Nie przypuszczałem, że mój wiersz jubileuszowy będzie w tak minorowej tonacji... Życie jest życiem a poezja jego zwierciadłem...
Komentarze (6)
W swoich wierszach można napisać wszystko one w
większości odzwierciedlają naszą duszę...piękny choć
pełen żalu wiersz...pozdrawiam
Oby jednak ten żywot okazał się spełnionym (jedna mała
uwaga - może w trzeciej strofie lepiej byłoby zamienić
szyk na 'brak już jest punktu odniesienia'?)
E tam,masz bogate serduszko i raj miłości jeszcze nie
odpłynął.Nie widzę powodu do płaczu:)Pozdrawiam
serdecznie+++
Najpierw chciałam Ciebie przywitać po tak długiej
przerwie i gratuluję 100 wiersza;)
Wino przypomina także głęboką rzekę, wędrującą z
szumem przez wiosenną noc. I przypomina morze,
kołyszące na chłodnej fali słońce i wicher.
Pozdrawiam serdecznie:)
Puki pali się najmniejsza iskierka, zawsze jest
nadzieja na coś, co odmieni bieguny losu. Pozdrawiam
Poezja przez wielu ludzi nazywana jest mową uczuć?.
Opisuje wszystko co człowieka dotyczy: miłość, radość,
smutek, żal, przygnębienie.Czytając to czujemy żal i
smutek taki jakbyśmy sami stracili bliską nam osobę.
Wczuwamy się w sytuację poety,samotność stan
emocjonalny człowieka wynikający najczęściej z braku
pozytywnych relacji z innymi osobami, kto z nas nie
zna tego stanu lecz to wszystko mija miło widzieć
Ciebie znowu na beju.