Gra Stracenia

Wcale nie jestem samotna.
To tylko chwilowe wachanie,
tylko słowo które nigdy się nie kończy.
To na pozór
tylko wskazówka zegara.


Nie użalam się nad sobą.
Ja poprostu już nie wiem co mam mówić
kiedy brak mi uczuć by wyrazić je słowami.
Nie jest mi przykro, nie.
Już nie rzucam pluszowych misi w kąt małego pokoju.
Już nie jestem małą dziewczynką.


Dorosłam. Wieczna sekunda zmieniła życie.
Mój wzrok już nie układa karcianych stożków,
me dłonie już nie wyczarują z cylindra
plastikowych róż.
Bosymi stopami chodzę po obrzyganym chodniku wyczekując
aż ktoś wreszcie sprzątnie ten syf.

Tym którzy.

autor

PanienkaZWarszawskiejPragi

Napisany: 2008-02-05 Dodano: 2008-06-01 22:12:38

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie