Granice Rozsądku

Wszystko jakoś się toczy,
niejeden granice rozsądku przekroczy,
ale wszyscy mają oczy i niech się szczerze pilnują,
fałszywi za plecami knują,
prędzej czy później pożałują.
Z fartem braciszku drogi,
jeszcze nie wiem dokąd poniosą mnie nogi,
gdzie będą przestrogi,
tego nie wiem,
mojej życiowej sytuacji nie jestem pewien.
Ale dobrze,
że życiowy cień cały czas pada,
niejeden do umiejętności cudzych się podkrada,
by chciał podczepić się do tego źródełka,
ale może pić z dziurawego wiaderka.

autor

Przemol

Napisany: 2009-01-21 Dodano: 2019-09-10 00:15:06

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie