Grudzień

Już grudniowe szyby
Zaczynają trzaskać
Wiatrem od pola
A ono straciło już barwy złota
I ziemia w brunatny koc ubrana
Wychyla swoją twarz
Z pomiędzy tarniny
Ogołocona
Nosząc resztki wrzosowych opadów

Tam hulają trąby
Z pod leśnych polan
Uskrzydlone
Wzniecane prawie w szeregi
Armii zimowych bałwanów

Tam czeka wyniosła topola
Na wygięcie swych ramion
Aż do popękanych mrozem
Zasieków z przedpola

Kończą się ciepłe opary
I legowiska opustoszały
Pomiędzy wydętymi dziuplami
Zmarzniętych drzew
Ziemia wyciska do swej otchłani
Ostatnie ludzkie oddechy
I żywicę cofa do korzeni drzew
By wiosną, gdy śniegi stopnieją
Napoić ludzkie serca nową Nadzieją …..

autor

PENTHAGRAM

Napisany: 2006-12-04 Dodano: 2006-12-04 01:50:24

Ten wiersz przeczytano 869 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie