gry wojenne lub USS. Sovietia

ta przestrzeń, perfekcyjnie zamknięta w swej budowie.
świat stożków, kobaltowych torped. w metalowym płaszczu,
ukryliśmy przyspieszony puls i pamiątki z powierzchni.

Georgi mówi, że to tak jakby słyszeć pod stopami pękający lód.
stąpanie po strachu. w tak cudownie odmienny sposób
i na tyle niebezpieczny, by móc obawiać się o życie.

zanurzenie potęguje samotność. jesteśmy, choć nas nie ma.
paradoksalnie, pod ciśnieniem czterech atmosfer. krąży bez celu,
zbłąkany azot. ukryty w płucach, w zatrzymanym oddechu.

głębokość ludzkiego drżenia. peryskopowa odmiana nadziei,
w głuchym sygnale hydrolokatora. nie ma miejsca na skowyt.
załoga jak z kamienia. najczęściej milczy podczas tonięcia.

z ikony nad łóżkiem wygląda Maria, co nie opanowała strachu.
dostatecznie szybko rozdziewicza pozostałości wspomnień.
a Trójca Świechta. nad nimi modła załogi - hospody pomyluj.

Panie Sożin, dno ma coś z wieczności. przyciąga nieznane
zimno. prawie klinicznie ubiera najpiękniej człowieka w śmierć.
przeznaczenie obrało jedyny znany kurs. na przylądek krzyku.


podpisano, Komsomolec.

autor

Kornelius

Dodano: 2010-05-19 09:52:58

Ten wiersz przeczytano 717 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie