Grymaśna dusza

Gdy szafirowe łuno okala niebo,
ciało odpada od duszy.
I oto tak:

Mniemam oddech powziąć głęboki,
toć to na marnych płyciznach
mojego ducha osiadają zwłoki.

Owe życie -
czyżby na wystawie jeno
grało swój teatr ?

Ileż razy uderzym jeszcze w świata
zakulisy,
odbije o ustronie życia ?
Boś dno przede mną zamknął,
otchłań obcą przed upadkiem.
Ludzie znikają,gdy z głów spadają
kapelusze.

autor

Hekate

Napisany: 2017-04-15 Dodano: 2017-04-15 11:26:26

Ten wiersz przeczytano 745 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie