grzechy i blizny ( i okrągły blat)

Jesteś niepowtarzalny i nie do podrobienia. Zgadzam
się z komentarzem jastrz. Trzeba spojrzeń na wszystko
pozytywnie. Pozdrawiam ciepło i serdecznie :)

Jesteś jedyny w swoim rodzaju... miłego dnia;)

Te twoje wiersze, jakie by one nie były, mają swoją
iskrę, której niestety wielu innym brak :)

Waldku, Krysiu, Mario i Małgosiu! Dziekuję Wam za
chwilę uwagi i podzielenie sie komentarzem.
Pozdrawiam serdecznie:)

Michale! - jakoś w Kozłowce nie bardzo Cie widzę... -
Zbyt dobrze znasz życie - więc pewnie i siłą tam nie
pójddziesz. - Gdybyś chociaz był krewnym - bliskim
krewnym ktoregoś z nich - wtedy może uznaliby, ze mają
do Ciebie jakieś prawo i wybraliby odpowiedznie
miejsce do spoczywania na postumenciku.
A ja? to tylko takie tam moje ochy i achy - pewnie
bardziej mi potrzebne niż Tobie.:)

Przeczytałam Wiktorze Twój, raczej smutny, wiersz.
Przeczytałam również komentarz Michała i z całą
stanowczością się pod nim podpisuję, jeśli autor
pozwoli :)
Tymczasem, pozdrawiam Wiktorze bardzo serdecznie :)

1. Komentarze na beju potrafią czasami być bardzo
pomocne. Chętnych do poprawiania wierszy jest sporo,
ale raz na jakiś czas znajdzie się ktoś, kto poprawi
na lepsze. Natomiast kłótnie i podgryzanie w
komentarzach to nie dla mnie. Zaczepek nie zauważam, a
nawet jak zauważę, to ignoruję. Ale na pewno się nimi
nie przejmuję i Tobie też nie radzę. Czyżbyś nie miał
prawdziwych problemów?
2. Swoją chorobą psychiczną też się mniej przejmuj.
Pamiętaj, że "norma" to jest tylko kategoria
statystyczna. Zamiast więc mówić o sobie "chory" mów
"nieprzeciętny" to znacznie lepiej brzmi.
3. Za pomnik dziękuję. Mam nadzieję, ze nie postawiłeś
go w Kozłówce.
4. Wszyscy mijamy, ale każdy pozostawia po sobie jakiś
ślad. Jeśli nawet (w co wątpię) Twoje wiersze będą
jedynym śladem, to i tak możesz być pewien, żeś nie
zmarnował życia.
5. Człowiek nawet sam nie zdaje sobie sprawy z tego,
jak wiele ma sił. Trzeba tylko umieć po te siły
sięgać. Ale w sytuacji kryzysowej one się znajdą. Nie
martw się.
6. Jeden mój znajomy ksiądz opowiadał taką historię o
grzechu: Ludzie - jak jojo, czy jarmarczne piłeczki na
gumce - mają taki swój sznurek (gumkę), co łączy ich z
Bogiem. Grzech ten sznurek przerywa. Ale można go
znowu związać. Do tego służy żal za grzechy i
spowiedź. Ale w miarę wiązania kolejnych supłów
sznurek staje się coraz krótszy. Bardzo często okazuje
się więc, że ci grzesznicy są znacznie bliżej Boga od
tych bezgrzesznych. Jeśli Twoje grzechy Cię brzydzą,
czujesz ich paskudność, to znaczy że zawiązałeś już
supeł, czyli już jesteś bliżej Boga...

Rzeczywistości nie da się skontrolować, można starać
się kontrolować swoje poczynania, bo to, że żyjemy w
wielu wymiarach równolegle, i że nawet równocześnie
wykonujemy te same czynności, a też i z pewnym
wyprzedzeniem czasowym w niektórych z nich, to chyba
już nie nowość. Mam wrażenie, że wielu to potwierdzi.

Myślę, że nikt do końca nie zna rzeczywistości, nie
jest idealny, całkowicie podły, zły. Całkowicie
zgadzam się z komentarzem Borta. Życzę miłego i
udanego dnia, pogody ducha :)

a... ja życie biorę... tak jak leci z góry pod górę
... bez buntu i z pokorą ... jutro jadę do siostry i
brata do Jeleniej Góry gdy tęsknię siadam i w drogę
...

:))) - tak! - jest nas co najmniej dwóch:)))

Wiem, Wiktorze :-))))

I dodam tylko, że też taki jak ja (zwłaszcza) - a
propos nie kontrolowania do końca rzeczywistości,
zatem - jest nas dwóch na pewno.

Twoje zdrowie! Tymczasem herbatką miętową, bo nie
mogę sobie pozwolić na nic mocniejszego :-)

Trzymaj się, spokojnego popołudnia :-)

Bartku! - dziękuję za ciekawy komentarz. - Co do
bocznicy i iluzji: oskonale wiem, gzie przebiega
granica realizacji( rzeczywistośc) mentalności(ktora
takzejest rzeczywistością) oraz wwiem, ze
rzeczywistości nikt z nas nie kontroluje do końca
(zwl. taki, jak ja).
Co do wagonu na bocznicy: przeciez wiesz, ze Francuzi
z Niemcami - coś tam na bocznicy podpisywali... -
dwukrotnie. W wagonie zresztą:))))
Pozdrawiam serdecznie:)

Witaj, Wiktorze :-) Czytam i czytam i tyle tu
refleksji, że nie wiem od czego zacząć :-)
Może od tego, że nie istnieje na tym łez padole nic
idealnego, a w każdym razie - żaden idealny człowiek.
Na szczęście! Jesteśmy ludźmi, więc "posiadamy"
ułomności (a najwięcej ci, którzy twierdzą, że są
idealni) :-). I dlatego uważam, że:
schizofreniczne tendencje są jak najbardziej
pozytywne, bo obracają irytację i beznadziejność w
doskonały bałagan. A ten chory świat nic lepszego nam
nie zaoferuje :-) Lepszy dokonały bałagan niż fałszywy
porządek :-)

Doskonałe wersy o pociągu, który stoi, a szyny pędzą.
Powiem - kapitalne! Ja tylko dodam, że czasami
jesteśmy rozgadanymi pasażerami pociągu, bardzo
inteligentnymi, elokwentnymi, zapominamy tylko, że ów
pociąg stoi gdzieś na bocznicy...

Czasami tylko nam się wydaje, że zamknęliśmy drzwi do
krainy marzeń, że zajęliśmy miejsce w realnym
świecie... A my wciąż marzymy... Ale nic w tym złego,
to takie ludzkie... Przecież nie sposób być skutym
wiecznie kajdanami smutku, choć marne nasze powłoki...


Puenta Twojego wiersza - też doskonała... "Zblatowani"
- można by dramat pod takim tytułem napisać :-) Albo
kabaret... Jak kto woli...

No, cóż, Wiktorze. Możemy wznieść toast (choćby i
tequilą) za krainę smutku! Z sercami pełnymi nieba, a
kieszeniami - kamieni... Ale, pamiętaj, w końcu
powstaniemy z popiołów grozy i cudów!

Wiersz - znakomity.
Pozdrawiam serdecznie :-)

Dziękuję Anno! - choć nie wiem, czy przyjmując to za
dobrą monetę - nie schlebiam sam sobie:)