grzybobranie
w świecie lasu
własne słyszysz
myśli spokojne
i dobre jak ten dzień
pełen barw, zapachów
i kolorów ciszy
w dal odpływają troski
czas czystej radości
unosisz się lekko
na fali wdzięczności
uśmiech borowika
co wyrósł na drodze
jakby dla ciebie
nie do wiary a jednak
/tyle tu było amatorów/
to dar zapisany w niebie
nagle myśl
jak w beczce miodu
łyżka dziegciu
- to bóg stworzył
i jest dobre
a co człowiek...
autor
Jan Konstantynowicz
Dodano: 2017-09-25 00:13:48
Ten wiersz przeczytano 542 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
No właśnie, a co człowiek...
Pozdrawiam :)
Fajny wiersz, taki na czasie.
Przez chwilę, znów byłam w lesie na Mazurach. Dzięki
za to przeniesienie. Miłego dnia:)