GUBIĆ SIĘ
GUBIĆ SIĘ
za zimnym oknem
skrada się ból
dopomina się rzeczywistości
praw
siedzę w kącie durnych myśli
ten pokój nie chce zionąć pustką
moje serce też
nie mogę samotnością upaść
przeklinam sekundę nieobecności
dłoni ust cichych rozmów
wypijam z aniołami filiżankę
nadziei wierząc że ziścił się
właśnie cud
zresztą strzegą za funta kłaków
marzeń niezbyt to duża cena
na portret nas w dużych ramach
czasu
ze dwa wieki
z tobą w meandrach serca
gubić się i nigdzie na zewnątrz
nie wychodzić
Piotr Oczkowski
Komentarze (14)
Dziękuje, również Pozdrawiam :)
Bardzo cieply wiersz, pozdrawiam:)
Dziękuję serdecznie. Również WAS Pozdrawiam Miłego
wieczorku :)
Piękne zakończenie. Pozdrawiam.
Bardzo sympatyczny wiersz, pozdrawiam :)
ciepły o miłości i b.ładny
dziękuję za miłe słowa.
Myślę, że nie ma zniewolenia a wolność w serca okowach
;)
Zamykając się w sercu to też jest pewien rodzaj
zniewolenia...
"Uciekinier - ucieka, kłamca - kłamie, zakochany -
kocha, a zagubiony - po prostu szuka." - Alrauuna.
Pozdrawiam Piotrze, zobacz jakie to proste!
ciekawe zakończenie
Jeśli się gubić to tylko we dwoje :)
Ładnie o miłości, a anioł nadziei na pewno pomoże.
Miłego dnia :)
dzięki zefir, udanego dnia :)
Ciepłe słowa pozdrawiam