Guzik
Życie to
Za małe spodnie
Próbuję je dopiąć
Na marne
Ty
Byłeś agrafką
Rzemykiem, paskiem
Spoiwem
Odejdźcie duchy
Nic tu po was
Nie mieszczę się
W ramy
Kredka dzieciństwa
Wypadła z rąk
Węgiel
Czarny kamyk
Na etapie nadpalania
Popiół
Czeka na mnie
Wetrę go w duszę
Wyzdrowieję
Sama
Będę istniała
Z guzikiem
W kształcie serca
Komentarze (9)
Myslalam, ze to jest -"Guzik" Herberta:), to taki
zart. A wiersz bardzo dobry. pozdrawiam cieplo:0.
Będę istniała...
Tak trzymać...
Pozdrawiam.+
I dobrze Ci tak z guzikiem masz kłopot
a w sercu ciągły łopot.
Bardzo ciekawe porównanie życia do zbyt małych
spodni...Piękna puenta...Pozdrawiam serdecznie...
..... + ..... :-) Świetny...Mocna jesteś duchem,
a w Twoim sercu tuli się miłość,...tak miłość... :-)
Dobry wiersz. Pozdrawiam.
Ciekawy i to bardzo!
Pozdrawiam,
plusik zostawiam.
Fajniutkie, przypadł do gustu wiersz, bardzo:)
Pozdrowionka ślę.
Przypomina mi się fragment wiersza C. K. Norwida:
"Czy popiół tylko zostanie i zamęt
co idzie w przepaść z Burzą? - Czy zostanie
Na dnie popiołu gwiaździsty dyjament,
wiekuistego zwycięstwa zaranie.
Pozdrawiam:)