Hamlet z Katynia

Stracił zmysły, stracił pamięć,
naćpany i pijany,
w śmierdzącym, spuchniętym kostiumie
przebudził się na skraju wilgotnego lasu,
z nie zasypanymi jeszcze dołami,
w dali ostatni strzał.

Na kacu ze strachu przymyka oczy, szarpie brode, przygładza włosy,
Las sie unosi, wiruję,
on opada do dołu,
na kciuku dziurawa czaszka, pacynka.

Sufler krzyczy, a może ze złości łamią się piszczele żołnierzyków,
jeden taki się czołga, wije,
z przyklejonym do skóry mundurem, skórą do kości,
co jakiś czas pęka mu żyła, tryska jad,
wewnętrzny trąd zżera jak u miss poloni.
Język bez oparcia zębów wydaje dzwięk.

Witaj mój synu, choć zgniłem a w mojej czaszce hula wiatr,
to jeszcze raz ci to zagram,
szłyszysz jak cichną werble,
dzwięk oboju zakończył polowanie,
czerwone gwiazdki na czapkach się mienią
zdrada i rzeź, niektórych rozbawi.

I ty mój synu w niewiedzy się cieszysz choć sam jesteś trup,
z uszu płynie trucizna,
zapuchnięte oczy niewidzą, krążących duchów rodziny.

Jesteś jednym z nas utopionych w masie ciał,
w przysypanym już dole.
Nasz prawda miała być zemstą
a oni wciaż trują halucynacją.

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2011-02-22 12:47:35

Ten wiersz przeczytano 806 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie