Hania, Hanna

Kiedyś była w mym życiu osoba, kumpela. Dziś znikła i o niej ten wiersz powstał.

nie zaufam Ci
wiem, wyglądasz znajomo, może dlatego daję się nabrać że jesteś dawna, lecz mylę się boleśnie
chcę byś była dawną, lecz jesteś prawie jak wtedy, tylko nowa,
twa bluzka jest na ramiączkach i jasna
założyłaś te nowe, jasne ubrania, a nie dawne w znajomych barwach przyjemnej dla oka melancholii i depresjii
i uśmiech, ładny, lecz nowy
opaliłaś się - też nowe - dawniej byłaś blada, aksmityny alabastr skóry bardziej Ci pasował
i wzrok szczęśliwy, spokojny, nie tamten tajemniczy
i tylko głos, jak tamten
przypomina i kłuje sztyletem słów, nowych, dobranych elokwentnie i starannie, bym sobie nie pomyślała, że coś nas łączy
pamiętam Ciebie dawną, teraz nie mam już o czym z Tobą rozmawiać, i nie chcę się już bać że więź się zerwie - gdyż już jej nie ma,
tylko to mnie pociesza
piszesz - nie obrażaj się na mnie, nie obrażam się
czy jesteś szczęśliwa? nie wiem
masz prawo do zmian, dlatego żegnam
starciłam towarzysza drogi.
nie wrócisz - może dobrze. nie zaufam Ci już.

Wrocław, 21.006.06r.

autor

Justyna_1

Napisany: 2006-06-21 Dodano: 2006-07-13 19:58:15

Ten wiersz przeczytano 751 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie