Hardraada

Dawno to było, na ziemiach północy
Gdzie żyli królowie, mądrości wielkiej i mocy
Wielu ich było i pięknie władali
Gdyż każdy potężny, prawicą ze stali
Swym ludem rzadził i w chwale go trzymał
Tak, że knowań podstępnych i waśni się nie imał
Wśród mroźnych pustkowi normańskich włości
Pewien dumny młodzian na stałe zagościł
Wzrostu był świetnego i siły okrutnej
Urodziwy przy tym wielce i postawy dość butnej
Zwał się on Harald, syn Sigurda wielkiego
A przy tym brat przyrodni Olafa świętego
Co w imię Chrystusa na pogan uderzył
I pięknie ich gromił lecz bitwy nie przeżył
Chrystus zawezwał wielkiego rycerza
By zaraz po śmierci do Raju zmierzał
Zaś Harald, co w boju wielce się wsławił
Uszedł poganom, choć smutek go trawił
Długo wędrował przed siebie bez celu
Przy boku swym dumnym wojów miał wielu
I poprzysiągł wówczas Bogu i bratu w Niebiosach
Iż pogan rozbije, aż skrwawi się rosa
Zaś kraj swój ojczysty, w imię jedynego Boga
Na wiarę nawróci i oczyści z pogan

(c.d.n.)

autor

Ralf Odinsblade

Napisany: 2005-02-21 Dodano: 2005-02-21 15:49:48

Ten wiersz przeczytano 647 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie