Historia Zdeptanego poety

Małymi - wielkimi stopami zdeptany,
W kajdany nadzieji po uszy ubrany,
Na dnie leżąc nie widzę już nic... nic poza nicością,
W której sam błądzę ze swoją miłością...
Nie wierzę w nic... nic poza samotnością...
Nie czuję nic... nic poza zdeptaną godnością...
W tej martwocie słyszę tylko swój głos własny:
" Mój świat taki wielki, takim dla mnie jest ciasnym... "

I gdzie się podziały teraz moje marzenia ?
Gdzie barki ugięte pod naciskiem brzemienia ?
Czy aby nie za bardzo Chciałem ?
Ale przecież kochać, człowieka głównym jest prawem...
A gdzie chęć walki o własne szczęście ?
I czemu Coś zniszczyło do życia podejście...?

Zrzuciłem z siebie ciążące od dawien kajdany,
Przez chwilę ulgę odczuwając...
Zaraz potem na każdego z osobna spoglądając,
Wszystko stało się tylko marnym przedmiotem szarym...
Za swą wyjątkowość zapłatę godziwą otrzymałem...
Lądując na śmietniku niebardzo wiem,
Czy ze mną było źle,
Czy Świat wściekł się na mnie i zmiażdżyć chce...

Godzinami oglądany w nicości jeden punkt,
Wkońcu stał się najlepszym przyjacielem,
Jedynym w smutku pocieszycielem...
Dawał mi otuchę dokąd tylko mógł...
Ostatni na tym świecie pożegnał mnie,
Zmrużył mi oczy, bym mógł zatopić się we śnie...

Tak uschnąłem niczym kwiat bez słońca i wody...
I jak zwykły śmiertelnik - umarłem...
Lecz taki koniec nie miał we mnie zgody,
Duszę diabłu zaprzedałem...
By dostać drugą szansę i narodzić się ponownie,
I uwierzyć w to, że życie może być cudowne...

On czeka tam na mnie z uśmiechem szerokim,
Bo doskonale wie, że tak samo wrócę...
Wrócę z cięciem na sercu głębokim...
Powrócę z bezsensownej wojny,
Gdzie Los znów nie był zbyt hojny...
Tak wrócę... pokonany i zdeptany...
Bo Los tak chciał, chce i zawsze będzie chcieć...


Ćwierćpoeta Gensty
10.12.2oo6r.
22:55

autor

Ćwierćpoeta Gensty

Napisany: 2006-12-10 Dodano: 2006-12-18 14:18:45

Ten wiersz przeczytano 435 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie