Holokaust
Ku pamięci
I tylko stukot, stukot, stukot.
Nie serce stuka, serce zanikło.
I tylko stukot, stukot, stukot.
Z pod młotów diabelskich, ludzkich,
wyłania się symbol.
Piękny symbol zbrodni, XX wieku, wstydu -
krematorium.
I tylko szum, szum, szum.
Nie las z arkadyjskiego snu szumi.
I tylko szum, szum, szum.
To płomień śmierci, płomień wstydu.
Ludzką miłość, żal, ludzkie ciała trawi.
I został śmiech, niemiecki bóg, diabeł
kpi.
Nie wie, że będzie płoną...nie spłonie.
Została śmierć, Matka spalonych narodów nie
żyje.
Rozpacz ją zabiła już miliony razy.
A na Ziemi tylko wstyd.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.