Hymn do maszyny mojego ciała

możemy czekać, czekać i czekać...

kiedy rano
MOJE
ciało odrywa się od faktury
pościeli
otwieram oczy powoli

poranny kolor metaliczny
odbity w źrenicach
przetworzony przez siatkę synaps
spływa po mnie
jak kawa w ekspresie
do białego wnętrza filiżanki

stopy spuszczone spokojnie
odbiają swój ciepły ślad
na drewnianej granicy podłogi
wiem
że błędnik
nie pozwoli mi zbłądzić
i utrzyma w pozycji pionowej

ubieram maszynę
MOJEGO
ciała w kawałki poliestrowej tęczy
przybieram pozę przed lustrem
i maluję twarz barwą ochronną

8 rano mija
wychodzę na ulicę
w mechaniczny świat rzeczywistości

wieczorem
na mojej komórce
wiadomość
- JAK BĘDZIESZ NIEDALEKO
DAJ SYGNAŁ
- WYJDĘ PO CIEBIE

autor

SomeoneLIKEmeat

Dodano: 2005-06-17 21:25:40

Ten wiersz przeczytano 6803 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie