Hymn na cześć Afrodyty

Gosi

To dla Ciebie zima pisze bajkę,
Lasy białym już puchem nakryto
I kominek razem z świerszczem-grajkiem...
To dla Ciebie boska Afrodyto.

Widzę Cię, jak się rodzisz z topieli,
Jesteś z morza, ale trochę z nieba,
Tak jak widział Ciebie Botticelli,
Tylko włosy masz czarne jak heban.

Bzdura włosy! Przy tych kosmetykach
Możesz zmieniać ich kolor co chwilę.
To dla Ciebie janczarów muzyka
I – choć zima – fruwają motyle.

To dla Ciebie motyle fruwają.
Świeżym sokiem gałąź gruszy wzbiera,
Bo choć zima – wszyscy dobrze znają,
Żeś Ty wiosna, tyś jest Primavera.

Kiedy mówisz – jakby grała lira
Dźwiękiem gładkim, jak najcieńszy nylon.
Gdy przechodzisz – w miłego zefira
Przeistacza się groźny akwilon.

Gdy Cię widzę – jakaś ciepła jasność
Świat rozświetla mi odblaskiem złotym,
Bo przy Tobie wszystkie smutki gasną,
Wszystkie rany zabliźni Twój dotyk.

Ale kiedy wejdziesz do kwiaciarni
W białej bluzce, spódniczce czerwonej,
Ta wizyta zakończy się marnie:
Wszystkie kwiaty zwiędną zawstydzone.

Wciąż do Ciebie się serce wyrywa.
Chcesz? To podnieś je, okaż mu litość,
Bądź mi drogą ostatnią, szczęśliwą
Moja wiosno! Moja Afrodyto!

autor

jastrz

Napisany: 2019-01-10 Dodano: 2019-01-17 00:01:14

Ten wiersz przeczytano 1001 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie