Idąc po promyk słońca

Dla Anioła który nauczył mnie latać gdy moje skrzydła zapomniały już jak się to robi...

idąc przez deszcze gęste i porwiste wiatry
za nic mając burze i wichry
pokonując góry i wąwozy
przepływając przez rzeki i morza
pnąc się powolnie do szczytu
ostatkami sił kalecząc się i płacząc
w strugach deszczu
idąc po promyk słońca
nie oglądając się za siebie
pnąc się do szczytu
lecz wstąpiłem na inny
bo trzeba było spojrzeć do tyłu
by móc zobaczyć to co z przodu
nie mam już sił by wspiąć się na inny
anioły pomóżcie!!!
moje skrzydła zapomniały już jak się lata...

autor

nietoperek4

Napisany: 2008-08-22 Dodano: 2008-08-22 21:57:25

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie