Idę w dal

Patrzyłem
to nie ja
Nie ja odarłem ludzi ze szczęścia
lecz
stałem się ich lekarzem

który zmusił ich do powrotu
Do życia i rzeczywistości
ludzi którzy myśleli że nie będą szczęśliwi
odwróciłem
z przeklętej ścieżki zapomnienia własnego

Choć z początku byłem przeklęństwem
zawieszonym na kole
między chwilą a wiecznością
pędziłem widząc wciąż
własne plecy

lecz nie każdego udało mi się uratować
niektórzy tak bardzo niechcieli
powrócić

Byłem, jestem, będe
zawsze tym samym
tylko czasem który nieubłaganie
ciągle pędzi w dal

Choć nie dla wszystich idę w tym samym jednostajnym rytmie

autor

Nezumi

Dodano: 2008-05-02 01:32:42

Ten wiersz przeczytano 1199 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie