Idź już do niej...
Nie patrz tak na mnie więcej.
Nie dotykaj mojej dłoni.
Przestań przepraszać, zostaw mnie.
Spakuj walizkę, idź do niej...
Nie będzie ostatniej szansy.
Nie będzie już nic więcej.
To jest twoje dziecko.
To jest cząstka ciebie...
Muszę wyrzucić cię z pamięci!
Muszę spalić wszystkie zdjęcia!
Muszę nauczyć się sama żyć,
bo najważniejsze jest szczęście dziecka...
autor
blondyneczka
Dodano: 2005-06-26 14:26:24
Ten wiersz przeczytano 460 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.