Idzie zima

Listopad jak zwykle szarugą zawitał,
Nieznana nam była wcześniej jego świta.
Można się spodziewać, że deszczem pokropi,
Ale nikt nie myślał, że nas w nim utopi.

Chmury nadciągnęły od zachodniej strony,
Razem z błyskawicą przyleciały gromy.
Wiatr szalał po polach, po łąkach, po lasach,
Tak silny, że wrota pękały w zawiasach.

Niejednej chałupie zerwał czepiec z głowy,
Na nic się tu zdały, żelazne okowy.
Oszpecone chaty, pozbawione dachów,
Długi czas trzymały, ludzi w wielkim strachu.

Dopełnieniem dla oka smutnego widoku,
Był stary dąb Maciek, co leżał na boku.
Korzenie ogromne, już nie miały siły,
Utrzymać go prosto, gdy wichry zawyły.

Gałęzie z liśćmi, wiatr szarpał jak żagle,
Dąb stary zatrzeszczał i zwalił się nagle.
Teraz leżąc na ziemi, nastroszył korzenie,
Gdy słońce to ujrzy, smutne rzuci cienie.

W przeraźliwej ciszy, świat skąpał się cały,
Kiedy w jednej chwili deszcz i wiatr ustały.
Ten stan, martwej ciszy nie wytrzyma długo,
Dopóki wiatr z deszczem są jesieni sługą.

autor

jarmolstan

Dodano: 2008-11-19 00:39:59

Ten wiersz przeczytano 3752 razy

Oddanych głosów: 60

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie